Istota symbio-miasta polega na włączeniu miasta w ekosystem na zasadzie symbiozy. Podstawowym założeniem jest domykanie obiegów materii poprzez ponowne wykorzystanie odpadów w systemie miasta lub oddawanie ekosystemowi materii w takim samym stanie, w jakim została pobrana. Ale to nie wszystko – w gospodarce obiegu zamkniętego nie tylko ponownie wykorzystujemy odpady, lecz także musimy zadbać, aby produkowane materiały nadawały się do ponownego wykorzystania lub przetworzenia przy użyciu minimalnej ilości energii. Ze środowiska powinniśmy pobierać jak najmniej, a także oddawać mu jak najmniej szkodliwych substancji. W podejściu charakteryzującym symbio-miasto daje się wyraźnie zauważyć, że korzyści środowiskowe i ekonomiczne są wynikiem „uwolnienia” synergii pomiędzy różnymi systemami miejskimi. Miasto takie opiera się na siedmiu kluczowych elementów (rysunek 3.11)^[1]. Są to:

architektura – zadaniem architektów jest nie tylko projektowanie budynków, obiektów i infrastruktury, architektura ma także pełnić ważną rolę w poprawie środowiska miasta, jego bezpieczeństwa i tworzenia jego dobrobytu;

energetyka – ma skupić się przede wszystkim na poszukiwaniu miejsc i okoliczności, gdzie energia jest tracona, oraz na odzyskiwaniu jej w wyniku skoordynowanych działań oszczędzających pieniądze, zasoby i środowisko;

planowanie krajobrazu – służyć ma znaczącej poprawie jakości życia, planiści mają za zadanie wypracować harmonię zabudowanych części miasta ze środowiskiem przyrodniczym, co przyniesie miastu korzyści ekonomiczne i społeczne;

transport i zarządzanie ruchem – należy kształtować coraz bardziej efektywny transport publiczny i niezmotoryzowany, ograniczać niekorzystny wpływ transportu na środowisko, a w ten sposób ratować życie i oszczędzać pieniądze;

gospodarka odpadami – wymaga innowacyjnego podejścia, tak aby przynosiła współkorzyści środowiskowe, ekonomiczne i społeczne, co wymaga „odkrycia” korzystnych powiązań między nimi;

funkcje miastotwórcze, przemysł i budynki – trzeba krytycznie spojrzeć na przestrzenne, ekonomiczne, środowiskowe i społeczne relacje występujące w mieście, tak aby zrównoważone podejście służyło budowaniu dobrobytu mieszkańców oraz wysokiej jakości życia i środowiska;

gospodarka wodno-ściekowa – wymagane jest głębokie zrozumienia synergii występujących pomiędzy systemami miejskimi, trzeba dążyć do „zawrócenia” wody i ścieków, do uzyskania wody pitnej, biogazu i nawozów.

Siedem kluczowych elementów wchodzących w skład symbio-miasta[2] 

Całość wymaga inteligentnego zarządzania, co nie jest możliwe bez nowoczesnych systemów informacyjnych i technologii komunikowania się. Takie zarządzanie może jednak przyczynić się do wielu oszczędności.

Inteligentne zarządzanie w symbio-mieście oznacza np.:

• łączenie zarządzania odpadami z produkcją ciepła,
• zintegrowanie oczyszczalni ścieków z transportem miejskim poprzez zastosowanie w nim biogazu,
• wykorzystanie przemysłowego ciepła odpadowego w miejskim systemie ciepłowniczym,
• wytwarzanie ciepła lub chłodu oraz energii elektrycznej z energii słonecznej, wprowadzanie do eksploatacji budynków zero energetycznych,
• wykorzystanie wody opadowej czy też wykorzystanie dachów do zakładania małych enklaw zieleni (miniogrodów).

Stockholm Royal Seaport to dawny obszar przemysłowo-portowy stający się nową zieloną dzielnicą. To największy prowadzony obecnie w Sztokholmie projekt zrównoważonej przebudowy miasta. Po ukończeniu w 2030 roku Seaport będzie miał 10 tys. nowych domów i 30 tys. dodatkowych miejsc pracy w otoczeniu, które łączą nowoczesną architekturę z klimatem inteligentnej i wydajnej infrastruktury. Wprowadzono najnowsze rozwiązania urbanistyczne, w tym inteligentne sieci energetyczne, co ma umożliwić zmniejszenie rocznego zużycia energii do maksymalnie 55 kWh na m². W pełni zautomatyzowany system ogrzewania i wentylacji będzie pobierać energię elektryczną z sieci, gdy jej ceny są najniższe.

Zarządzanie mobilnością i zasobooszczędne sieci transportowe pozwolą ludziom podróżować, mieszkać, pracować i spotykać się, gdzie i kiedy chcą – w sposób zrównoważony. Seaport znajduje się zaledwie osiem minut jazdy rowerem od głównego dworca kolejowego w Sztokholmie, a z resztą miasta powiązany jest tramwajem. Sieć dróg rowerowych i pieszych szlaków uzupełnia ten środek transportu. Autobusy będą wykorzystywać biopaliwo. Rozpoczęcie budowy nastąpiło w 2011 roku, powierzchnia wynosi 236 ha, a całkowity koszt inwestycji to 2,2 mld euro. Emisja dwutlenku węgla będzie wynosić poniżej 1,5 t na osobę do 2020 roku, a w roku 2030 ma zostać zredukowana do zera^[3].