Istnieje wiele metod ograniczenia emisji gazów cieplarnianych. Wśród nich godne polecenia są:
- promocja technologii niskoemisyjnych w gospodarce,
- zastosowanie odnawialnych źródeł energii,
- poprawa efektywności energetycznej nowo projektowanych budynków,
- termomodernizacja budynków istniejących,
- zamiana źródeł ciepła z węglowych na źródła ciepła wykorzystujące biomasę lub ewentualnie gaz ziemny, który też jest mniej szkodliwy dla klimatu niż węgiel,
- poprawa sprawności lokalnych źródeł ciepła,
- zmniejszenie strat ciepła w miejskich sieciach ciepłowniczych i źródłach zaopatrujących je w ciepło,
- rozwój źródeł kogeneracyjnych, opartych na źródłach odnawialnych, produkujących ciepło i energię elektryczną w skojarzeniu,
- zamiana węgla na gaz ziemny, olej opałowy lub biomasę w zakładach przemysłowych,
- poprawa efektywności energetycznej oświetlenia wewnętrznego i zewnętrznego,
- wymiana sprzętu AGD na efektywny energetycznie,
- stopniowa modernizacja środków transportu,
- rozwój rynku usług energetycznych,
- poprawa gospodarki odpadami komunalnymi i ściekami – ograniczenie emisji metanu poprzez wykorzystanie biogazu,
- zapobieganie wyciekom gazów ze sprzętu zawierającego gazy fluorowane poprzez ograniczanie emisji, odzysk gazów, szkolenia dla personelu (np. serwisującego urządzenia) i odpowiednią sprawozdawczość,
- rezygnacja z wykorzystania gazów fluorowanych w tych zastosowaniach, w których opłacalne jest wykorzystanie rozwiązań alternatywnych, bardziej przyjaznych dla środowiska.
Aby radykalnie ograniczyć emisje zanieczyszczeń i poprawić jakość powietrza niezbędne są jednak odpowiednie regulacje wspierające zmianę i obciążające sankcjami prawnymi i finansowymi tych, którzy przyczyniają się do zanieczyszczeń. Po pierwsze powinno się rozwiązać problem niskiej emisji, który jest szczególnie ważny w miastach, gdzie ruch powietrza w wyniku położenia geograficznego lub typu zabudowy jest ograniczony. W Polsce sposób wyboru systemu grzewczego i paliwa niezbędnego do jego zasilania podyktowany jest przede wszystkim możliwościami ekonomicznymi inwestorów.
Węgiel i drewno to nadal najtańszy opał. Jeśli jednak weźmiemy pod uwagę koszty zewnętrzne, które obejmują również wynikające z wyboru paliwa zagrożenia dla zdrowia ludzi, to tak wyznaczona cena paliw stałych przestaje być konkurencyjna. Konieczne są mechanizmy wsparcia wymiany źródeł ciepła oraz odpowiednie normy dla instalacji grzewczych i wyznaczenie wysokich wymagań dotyczących wskaźników efektywności energetycznej budynków.
Indywidualne wybory źródeł ciepła przełożą się na stan zanieczyszczeń powietrza i w konsekwencji na zdrowie populacji dopiero, gdy staną się one powszechne. Należy też uświadamiać Polaków, jakie znaczenie dla całego społeczeństwa mają ich indywidualne decyzje, oraz wprowadzić normy wraz z regulacjami zachęcającymi do zmiany.
W zakresie prowadzenia polityki ochrony klimatu w warunkach polskich istotne jest powiązanie polityki wzrostu rozwoju gospodarczego i innowacji ze zmniejszeniem emisji gazów cieplarnianych. Polska powinna specjalizować się w technologiach wzrostu efektywności energetycznej oraz sposobów magazynowania energii ze źródeł odnawialnych, czyli w gospodarce niskoemisyjnej. Wskazane jest odejście od budowy wielkich elektrowni węglowych i skupienie się na rozwoju energetyki rozproszonej opartej o OZE oraz mikrokogeneracji wykorzystującej lokalne zasoby energetyczne, biogaz i biomasę.